Je moet wel heel erg talentvol zijn als je als eerstejaars A-junior bij FC Groningen regelmatig mee mag doen met het beloftenelftal en zelfs aan het eind van het seizoen definitief doorschuift.
Hij is onderhand 18 jaren jong, Hilal Ben Moussa. Een opgewekte jongeman, die merkbaar al een aantal jaren zelfstandig woont. Merkbaar, ja, sommigen zijn op deze leeftijd nog niet zelfstandig. Maar Ben wel. Op zeer jonge leeftijd heeft hij zijn opleiding bij Ajax gehad. Tot en met de C-junioren, waarna hij via Elinkwijk bij FC Groningen belandde. Zelfstandig woont hij nu tegen het oude voormalige Oosterparkstadion aan. Ik zei: “Heb je enig idee wat er voor een geschiedenis ligt aan de overkant van je huis?” Ja, hij had er al wel verhalen over gehoord. Ik gaf hem het jubileumboek van de Supportersvereniging en zei: “Als je deze leest, dan heb je een goed beeld”. Hij was er verguld mee en zou hem zeker lezen.
Hij heeft er ook de tijd voor nu. Hij heeft zijn kruisbanden gescheurd tijdens een toernooi van het beloftenteam in Pijnacker. Een vervelende blessure, die even de tijd nodig heeft om te herstellen. “Maar,” zei ik stoer, “je bent nog jong, het komt wel goed.” “Ja, misschien wel,” zei hij, “maar ik baal als een stekker, het ging net zo goed en nu dit.” Ik was direct op mijn plaats gezet. En terecht. Je bent jong en bruist. “Je hebt gelijk” zei ik. Hij vertelde over zijn opleiding bij Ajax en het verschil in benadering als mens bij FC Groningen. Want je kunt wel jong en talentvol zijn, maar je blijft een mens.
“Ik doe nu ook een opleiding op de Hanzehogeschool: Sportmanagement” zei hij. “Kijk,” dacht ik, “dat zijn jongens die even verder denken.” Die weten dat ze talentvol zijn maar dat er meer is in het leven dan dat. Vanaf zijn 16e zelfstandig wonen en er dan zo voor staan, geeft perspectief voor je verdere leven. Terwijl FC Utrecht op de achtergrond op de televisie zijn Europese wedstrijd speelt, praten wij nog even over het gewonnen Eurovoetbaltoernooi, dat hij had gespeeld als dispensatiespeler bij de B- jeugd. Hij nam de beslissende strafschop in de finale en was een van de uitblinkers op dit toernooi.
Een leuk bezoek aan een geblesseerde speler, die wij zeker nog in het eerste elftal tegenkomen. Ik stapte in mijn auto en reed naar huis en mijmerde: “Shit, ik wou dat ik nog 18 was” en droomde weg achter het stuur. Thuisgekomen werd ik weer met de neus op de feiten gedrukt. Mijn kleinzoon zei met een big smile: “Opa”.
John Schurer,
Voorzitter Supportersvereniging FC Groningen