Ik dacht, ik wacht nog een extra dag met het schrijven van dit stukje. Vlak na de mooie bekerwedstrijd, tegen ook een prachtig elftal van ADO, spelen de emoties nog een grote rol. Twee Nederlandse clubs die aanvallend voetbal spelen met alle risico’s die dat met zich meebrengt.
FC Groningen en ADO staan relatief hoog op de ranglijst. En terecht. Als je met zulke aanvallende intenties speelt, vertaalt dat zich in punten. Dat heeft niks met geluk te maken. Het heeft ook te maken met saamhorigheid en de wil, buiten het vele geld om, met plezier te voetballen. En dat straalt er momenteel vanaf. Ook vertaalt het zich door naar de tribunes. De supporters gaan met veel plezier naar de Euroborg, omdat ze weten dat er gewerkt voor hun kaartje. Sterker: ze weten dat er met passie wordt gespeeld. Is het dan altijd allemaal crescendo? Nee, er worden fouten gemaakt, dat is normaal, maar er groeit iets, het gevoel van 2 á 3 jaar geleden komt weer terug.
Met een schuin oog kijk ik naar voetbalprogramma’s op de televisie. Men buldert daar over elkaar heen over hoe het met Feyenoord en Ajax gaat. Soms is het lachwekkend en soms ook heel triest. Lachwekkend bij VI en triest bij Sport Studio (bijgenaamd Studio Ajax). Ze hebben het er zo druk mee. Analyserend bij Sport Studio over het linkerbeen van een speler, die niet is doorontwikkeld in zijn puberale leeftijdscategorie tot aan de kwaliteiten van de steenpuist op de kont van Suarez. En dan het geblèr van Johan Cruyff die vanaf zijn balkon loopt te janken, geeft een paniekerige indruk, zowel bij de club Ajax als in die studio.
Ik heb Johan Cruyff vaak gezien als voetballer en het was een bijzonder talent. Daarbuiten was het een niemendalletje, altijd afhankelijk van anderen. In 1974 heeft Nederland de WK-finale verloren, alleen door de arrogante houding van hem en zijn Ajax-collega’s. In 1978 liet hij (net als Van Hanegem) de selectie van het Nederlands elftal in de steek in Argentinië, waar de WK-finale ook werd verloren, waar de omstandigheden veel moeilijker waren en waar er kwalitatief minder gevoetbald werd. Maar in Argentinië hadden ze wel de passie en liefde van het voetbal, die de hoofdrol speelden en waar een overwinning veel meer paste dan in 1974. En het was een tijd waar verslaggevers op een normale onafhankelijke manier hun werk deden en waar de echte (zonder indianentooien) voetbalsupporters met de VI in de achterzak nog op een normale manier een kaartje konden kopen voor een interland.
Nee, dan maar gewoon in de luwte je spelletje spelen, met alle fouten die daar bij horen, met mensen in de leiding met gezond en nuchter verstand en waar de supporters al jaren lang echt plezier beleven aan het voetbal. Zondag Heracles uit, altijd moeilijk.
John Schurer,
Voorzitter Supportersvereniging FC Groningen