Het is even slikken de afgelopen drie weken. En het doet zeer. Als supporter knipper je af en toe met je ogen. Maar als supporter die al heel lang meeloopt, weet ik ook dat het zo om kan slaan. Het zit niet mee. Er zijn allerlei vingers die beginnen te wijzen. Het is de simpelste weg. Oké, wij als supporter willen ook wel eens stoom afblazen. Even fluiten en je teleurstelling uiten. Je kunt even niks anders doen.
Maar dat moet het dan ook zijn. De volgende wedstrijd wacht. Aanstaande vrijdag Utrecht-uit. De boel moeten we weer opladen. Er is gewoon niks verloren. De vierde plek is nog steeds in zicht. De play-offs zeker. Als ik alle wedstrijden zie in de eredivisie, dan zie ik ploegen het ene moment schitteren en een week daarna schutteren. Niks is zeker. Voor geen enkele ploeg. Wat ik wel zeker weet, is dat FC Groningen een elftal heeft dat kan voetballen. Dat het voetballers in huis heeft die het verschil kunnen maken. Dat is vaak gebleken in de eerste helft van het seizoen. Dat was niet alleen geluk. Nu zit het even tegen op verschillende fronten.
Pieter Huistra heeft een visie. En daar houdt hij zich aan vast. Terecht. Wij als supporters hebben ook een visie; eigenlijk dezelfde visie als Huistra. Discussiëren kan altijd en dat moet ook. Maar wij willen allemaal (Huistra, de spelers en de supporters) maar één ding. Aan het eind van de rit op de Grote Markt staan. En ik heb daar vertrouwen in.
Het zal gepaard moeten gaan met bloed, zweet en soms tranen. Het zal niet altijd heel mooi zijn. Maar het kan. De spelers en de supporters zullen er vol voor moeten gaan. Gezamenlijk, elkaar ondersteunen is noodzakelijk. Nu opstaan bij tegenslag, straks meedeinen bij het succes. Vol vertrouwen. Dan zal het 40-jarig bestaan van de club in juni een nog groter feest worden voor ons allemaal.
John Schurer,
Voorzitter Supportersvereniging FC Groningen