Toen ik het bericht kreeg van het overlijden van Renze de Vries ging ik even zitten. Mijn vrouw Gon zei wat tegen mij op dat moment, maar het kwam niet door. Ik liep naar de keuken, pakte de telefoon en belde Gienus. “Hey Gienus, heb je het al gehoord?” Het was even stil aan de andere kant van de lijn. Toen heel zacht: “Ja, Renze is dood.” Op dat moment ging er een scala aan herinneringen door mij heen.
Het was 14 september 1983. Wij vertrokken per vliegtuig naar Madrid. Ik, mijn beide ooms, mijn neef en wat vrienden. Gewoon een vliegtuig vol met Groningers. Allemaal gewone mensen, die hard moesten werken voor het geld. Henkie had geld geleend van zijn vader, Pietje had geluk en had het loon net binnengekregen, Tinus had als een gek gebeund tot diep in de avond en Klaas had de grootste bonje thuis met zijn vrouw. Maar dit liet niemand lopen: hier moest je bij zijn. Een vliegtuig vol Groningers, trots, met de kop omhoog met een blik van ‘wie maakt ons wat?’ Onderweg liederen in het vliegtuig, dikke lol, geen gezeik, de piloten met een Groninger sjaal om, gewoon met onze club mee.
Aangekomen in Madrid gingen we naar het stadion van Atlético. Een groot stadion van een toentertijd hele grote club, dat waren we niet gewend. Politie met stenguns begeleidde ons. De destijds razend populaire Harry Vermeegen bij ons op de tribune. Getooid met alles wat we maar bij ons konden dragen aan vlaggen, spandoeken en sjaaltjes namen we plaats. En wat een wedstrijd, wat een uitslag. FC Groningen kwam voor met 0-1, door een doelpunt van Robbie McDonald. Wij gingen door het dak, wij ontploften, de emoties liepen hoog op. Uiteindelijk werd het daar 2-1 en dus zeker niet kansloos.
Toen het Oosterpark, de thuiswedstrijd. 26x uitverkocht. Woensdag 28 september 1983. Wij stonden met de hele familie om 6 uur bij het hek. Zakken met confetti gescoord bij allerlei bedrijven. De sfeer was geweldig in de wijk. Drommen mensen al zo vroeg voor het hek. Hangend uit de ramen en voor de deuren leefden de buurtbewoners mee. De hekken gingen open en wij zochten onze staanplaats achter het doel-Zaagmuldersweg. Het gezang steeg direct op, twee uur voor de wedstrijd, het ging maar door. Opgepakt, naast elkaar, wij waren er klaar voor. Toen de spelers gingen warmlopen, gierde een oorverdovend gejuich door het Oosterpark. Dit kon niet meer stuk, dit werd een ongekende Groningse Europacupavond, met passie en liefde voor de club en de stad.
Einde wedstrijd, drie keer gescoord, wij waren door, wij hadden het grote Atlético Madrid verslagen. We vlogen elkaar om de schouders, supporters lieten de tranen de vrije loop, jong, oud, hooligans, het maakte allemaal niet uit, het was gelukt.
Bedankt Renze, rust zacht.
John Schurer
Voorzitter Supportersvereniging FC Groningen