FC Groningen staat momenteel laatste in de Eredivisie. Reden om te treuren? Nee, want het seizoen duurt nog lang. Bovendien zijn fans van FC Groningen mazzelaars. Waarom? John de Jonge schreef er een column over na het duel bij Ajax.
Het is zaterdagavond, zo rond de klok van 22:30 uur. Locatie: de Johan Cruijff Arena. Vanuit het uitvak kijk ik om me heen. Het is 3-0 voor de thuisclub, er is nog een aantal minuten te spelen en het stadion loopt leeg. Even later volgt het laatste fluitsignaal. Spelers van Ajax lopen een ereronde in een stadion dat op een paar ultra’s na helemaal is leeggelopen. Vrijwel niemand juicht ze toe en is blij met de overwinning. We verlaten het uitvak en lopen buiten, tussen allemaal Amsterdammers, richting onze auto. Ik hoor gesprekken over wat ze de zondag verder nog gaan doen. Mensen praten over hun werk of ze klagen over hun vrouw. Niks over de wedstrijd.
In de auto terug bedenk ik me dat wij toch best blij mogen zijn dat we supporters van FC Groningen zijn. Als Ajacied zijn vijftien thuiswedstrijden in het seizoen een formaliteit. Alleen wanneer PSV en Feyenoord op bezoek komen wordt het interessant. Die andere vijftien moeten regulier – liefst met een nulletje of vier – gewonnen worden. Ze zijn zo onbelangrijk geworden dat de club zelf eigenlijk al bijna niet meer weet of FC Groningen of FC Emmen de volgende dag komt. Buiten Amsterdam komen er doorgaans nog wat lastige potjes bij, zoals AZ-, Vitesse- en FC Utrecht-uit, maar dat is het dan wel. Men moet het hebben van de Champions League. Maar ja, daar spelen ze ook maar eens per tien jaar in.
Wat leef je dan als supporter eigenlijk een emotieloos leven. Juist waar het voetbal om draait volgens mij, emotie. Pure blijdschap bij winst en balen als een stekker bij verlies. En hoe dieper de dalen, hoe hoger de pieken. Wat zijn wij dan eigenlijk mazzelaars bij de FC. Als FC-supporter ga je ervan uit dat je de nummers zeven tot en met achttien op de ranglijst thuis verslaat, al hoop je dat stiekem ook tegen de bovenste zes trouwens. Uit ben je blij met elk puntje. We hebben een hoog verwachtingspatroon, zodat de emotie van het balen als een stekker maar al te vaak van toepassing is. Als we dan ook eens die andere uitschieters meemaken, is het alsof wij niet aan die Champions League meedoen. Nee, dan voelt het alsof we ‘m winnen.
De 3-3 tegen PSV vorig seizoen? Iedereen die erbij was, herinnert het zich nog. Het uitvak dit seizoen in Doetinchem na de 0-1? Carnaval in het Noorden. En wie vergeet ooit Vitesse-thuis met een fenomenale Suarez, en de onvergetelijke 4-3 overwinning? Eigenlijk is de emotie er bij ons elke wedstrijd. Pure blijdschap of balen als een stekker. Nee, het gaat vloekend en tierend óf we lopen de polonaise. Twitter stond afgelopen weekend vol met afbeeldingen en opmerkingen over onze laatste plaats in de Eredivisie. Maar ik weet dat wanneer we de volgende wedstrijd winnen, Stad en Ommeland weer zes dagen lang een megagrijns op het gezicht heeft staan.
Stel je eens voor dat we de volgende drie thuisduels allemaal winnen? Dan voorspel ik een gigantische babyboom komende zomer. Daarom roep ik iedereen die zich FC-supporter noemt bij deze op om de komende drie thuiswedstrijden massaal naar het stadion te komen om het mee te maken. Want die eerste thuisoverwinning van het seizoen komt er absoluut. En je wilt straks toch niet door je stad of dorp lopen waar iedereen die overwinningsgrijns op het gezicht heeft staan, terwijl jij zuur kijkt omdat je er niet bij was?