Het seizoen 1989-1990 staat op het punt van beginnen. In het Oosterparkstadion maken de spelers van FC Groningen zich klaar voor de jaarlijkse elftalfoto. Tussen ervaren spelers als Hennie Meijer en Wim Koevermans staat ook een tiener uit Coevorden. Zijn naam is Geon Weering en hij staat te trappelen om aan zijn eerste seizoen als profvoetballer te beginnen. Nog maar een paar maanden eerder maakte hij furore in de Hoofdklasse als aanvallende middenvelder van Germanicus uit zijn woonplaats en nu is hij ineens een eredivisievoetballer. Een tragisch ongeluk verandert echter alles.
Tekst: Marc Bos
Geon Weering was een type speler waar verlegen tienermeisjes mee op de foto willen en die door jonge voetbalfans wordt gevraagd om een handtekening. Als hij de amateurvoetbalwereld in het voorjaar van 1989 achter zich laat en zich net als de nieuwbakken aanwinsten René van der Duin, Grafton Holband, Hendrikus Huisman en Theo Migchelsen speler van FC Groningen mag noemen, gaat er een wereld voor hem open. Spelen in een vol Oosterpark is wel even wat anders dan sportpark de Pampert. FC Groningen heeft er alle vertrouwen in dat de jonge Weering zal laten zien wat hij in huis heeft.
Volgens Sjako Weering, de jongere broer van Geon, was de overgang naar FC Groningen voor zijn broer een droom die uitkwam. ‘Geon was als kind altijd al met voetbal bezig, hij was helemaal verslaafd aan de bal. Alles buiten het voetbal om was voor hem bijzaak, hij had maar één droom en dat was profvoetballer worden. Toen hem dat gelukt was, verviel voor hem ook meteen de noodzaak om zich nog op school te richten’, vertelt Sjako lachend. Ook voor hem was het een bijzondere ervaring dat zijn broer profvoetballer werd. ‘Ik vond dat hartstikke leuk en fantastisch. Als je broer profvoetballer is, is dat natuurlijk best speciaal. Op feestjes en verjaardagen was het ook vaak een gespreksonderwerp. In Coevorden werd Geon een soort lokale beroemdheid door zijn overstap naar FC Groningen, maar daar ging hij zelf heel goed mee om.’
Militaire dienstplicht
Het avontuur van Weering in het Oosterpark begint nog met een kleine vertraging. Vanwege de militaire dienstplicht moet de Drent de eerste trainingsweek aan zich voorbij laten gaan. Want nieuwe aanwinst van FC Groningen of niet, ook Geon Weering kan niet om het vervullen van de dienstplicht heen. Maar op 18 juli 1989 is het eindelijk zover. De jonge middenvelder mag zijn debuut maken voor FC Groningen. En Weering maakt meteen indruk. In zijn debuutwedstrijd scoort de nieuwe aanwinst meteen. De tegenstander luistert weliswaar slechts naar de naam Sparta Nijkerk en het is maar een oefenwedstrijd, maar toch. Zo’n eerste doelpunt kun je maar beter gemaakt hebben.
Vooral zijn uitstekende techniek is een kwaliteit die meteen opvalt. ‘Geon was heel technisch, van zijn fysiek moest hij het niet hebben. Hij was nogal klein en tenger gebouwd, dus fysiek had hij soms wel wat moeite met het niveau in de Eredivisie’, aldus Sjako.
De oefencampagne blijkt een ware speeltuin voor de FC. De ene na de andere tegenstander wordt met speels gemak opgerold een ook al zegt zo’n voorbereiding niet veel, toch worden de verwachtingen rondom de ploeg van trainer Hans Westerhof flink aangewakkerd. Ook Geon Weering laat zijn voeten spreken. In meerdere oefenwedstrijden weet hij het net te vinden. Stiekem hoopt hij op een basisplaats in de eerste competitiewedstrijd uit tegen RKC. Maar rond de seizoenstart is de selectie weer op volle oorlogssterkte en vindt Weering zichzelf toch weer terug op de reservebank. Ook in de wedstrijden daarna zit een basisplaats er niet in. Vaker dan hem lief is, moet de oud-speler van Germanicus opdraven bij de reserves.
Bijzonder moment
Maar klagen doet Weering niet. Hij blijft hopen op zijn kans en die kans komt er. Na het vertrek van Eric Groeleken kiest Hans Westerhof ervoor om Weering als vervanger op te stellen in de bekerwedstrijd tegen Vitesse, op 14 januari. De wedstrijd gaat verloren, maar voor Weering is het een dag om nooit te vergeten. En daar blijft het niet bij. Als een paar dagen later RKC op bezoek komt in het Oosterpark, staat de naam van Geon Weering weer op het wedstrijdformulier. Op een sombere januaridag lijdt Groningen in een tamme wedstrijd een beschamende thuisnederlaag. Slechts één speler zorgt voor een klein lichtpuntje: Geon Weering passeert in de 68e minuut doelman Teeuwen van RKC en zet daarmee beide ploegen op gelijke hoogte.
Broer Sjako kan zich het doelpunt tegen RKC nog goed voor de geest halen. ‘Ik kan mij nog wel herinneren dat hij scoorde en dat RKC toen de tegenstander was. Zelf was ik toen er niet bij in het stadion, maar ik heb het doelpunt natuurlijk wel op tv gezien. Dat was een heel bijzonder moment, ook voor mijn ouders. We bezochten samen ook wel de wedstrijden in het Oosterpark. Al had mijn moeder daar soms wel moeite mee, omdat er in zo’n stadion natuurlijk van alles geroepen wordt. En ze zat soms in spanning of hij het goed zou doen en niet geblesseerd zou raken. Zoals eigenlijk alle moeders dat wel hebben.’
Erwin Koeman in bedwang houden
De naam van Weering is door de goal tegen RKC definitief gevestigd en ook door de pers worden zijn prestaties opgemerkt. In gesprek met Bouke Nielsen, verslaggever van het Nieuwsblad van het Noorden, laat Weering weten dat het trainingskamp in Israël in de winterstop voor hem de grote ommekeer is geweest. In een oefenwedstrijd met KV Mechelen krijgt hij een kans in de basis en die grijpt hij met beide handen aan. Zijn directe tegenstander heet Erwin Koeman, maar dat zorgt niet voor extra zenuwen bij het 19-jarige talent. Hij maakt een prima indruk en dat levert hem na de winterstop een basisplaats op.
Ook buiten het voetbal geniet Weering van de bijzondere trip naar Israël. Het trainingskamp was voor hem een hoogtepunt in zijn periode bij FC Groningen, weet Sjako. ‘Hij vertelde daar enthousiast over. Het was een hele mooie week voor hem. Hij kreeg daar een kans om lekker te voetballen, het weer was prachtig en het was natuurlijk ook een bijzonder avontuur.’
In het interview met Nieuwsblad van het Noorden zegt Weering ook dat hij het vertrouwen van anderen nodig heeft om overtuigd te raken van zichzelf. Het tekent het bescheiden karakter van Geon, zegt Sjako. ‘Hij was een rustige jongen die zich het liefst op het veld liet zien. Liever niet in de kleedkamer of in de media, dat lag hem niet zo. Hij genoot van het voetbal, maar al die aandacht vond hij soms wat lastig. Zijn hobby was ineens zijn beroep geworden en de druk werd groter.’
Basisplaats kwijt
Oud-ploeggenoot Jan Veenhof herinnert zich Weering ook als een rustig en bescheiden persoon. ‘Hij was niet iemand die op de voorgrond trad, hij was redelijk verlegen. Ik kwam tegelijk met hem bij het eerste terecht. We hadden toen een behoorlijk oude groep, wij hoorden tot een klein groepje jongere spelers. Geon was ook best klein voor zijn leeftijd, maar hij had wel een hele goede dribbel. Fysiek was hij niet heel sterk, maar hij was toen natuurlijk ook nog maar 19 jaar.’
Na de wedstrijd tegen RKC komt Weering dat seizoen nog twaalf keer in actie. Regelmatig maakt hij een prima indruk, maar die wedstrijd tegen de Waalwijkers weet hij niet meer te overtreffen. In het nieuwe seizoen raakt Geon zijn basisplaats weer kwijt. Door de komst van Harris Huizingh en Milko Djurovski slinken de kansen op speeltijd voor de jonge middenvelder.
Om ervaring op te doen en voldoende speelminuten te krijgen, besluit FC Groningen hem te verhuren aan Veendam, dat op dat moment in de Eerste Divisie speelt. Vol goede moed begint Weering aan zijn nieuwe avontuur, maar achteraf blijkt het toch niet helemaal de juiste keuze te zijn geweest. ‘Geon had moeite met het fysieke spel van Veendam en bovendien speelden ze ook vaak de lange bal. Dat lag Geon niet echt, dus kwam hij er niet helemaal tot zijn recht’, aldus Sjako.
Eenmaal teruggekeerd bij FC Groningen weet Weering zich niet weer terug te knokken in de basis. Alleen bij het beloftenelftal maakt hij minuten in het seizoen 1991-1992. Het komt dan ook niet als een grote verrassing dat FC Groningen aan het eind van het seizoen bekendmaakt niet met hem verder te gaan. Toch baalt de Coevorder van zijn gedwongen vertrek. ‘Geon was natuurlijk wel teleurgesteld, hij was liever bij FC Groningen gebleven. Al was hij ook wel blij dat hij ergens anders een nieuwe start kon maken, omdat hij graag meer aan spelen toe wilde komen’, herinnert Sjako zich.
Eerherstel bij Heracles
De kans op meer speeltijd komt er bij Heracles. Dankzij Azing Griever komt Weering in Almelo terecht. Griever kent de aanvallende middenvelder nog van zijn tijd als trainer bij Germanicus. Bij Heracles is de voormalig keeper inmiddels aangesteld als directeur. Hij ziet het nog wel in Weering zitten en geeft hem een nieuwe kans in het betaalde voetbal. Weliswaar als semi-prof, maar dat maakt niet uit. Weering voelt zich weer echt voetballer, het plezier is weer terug nu hij wekelijks minuten maakt.
Maar dan slaat het noodlot toe. Het is 21 november 1992. Een gure, natte zaterdagavond in november. Heracles speelt thuis tegen TOP Oss en na afloop gaat Weering nog even op stap met een paar vrienden. Ze gaan naar een discotheek in het Duitse Ulsen. Op de terugweg gaat het mis. Door de vele regenval raakt de auto op het asfalt in een slip en vliegt over de kop. Geon Weering overleeft het ongeluk niet en de andere inzittenden raken zwaargewond. Weering is dan slechts 22 jaar. Veel te vroeg komt er een einde aan het leven en de voetbalcarrière van de middenvelder die het plezier in het voetbal juist weer had teruggevonden.