Onderstaande tekst plaatste Koen Janssen, niet alleen een commerciële duizendpoot bij FC Groningen maar ook groot FC-fan en SV-lid, afgelopen week, een dag na de definitieve degradatie tegen Go Ahead Eagles, op zijn LinkedIn-pagina. De tekst is zo uit het hart gegrepen, dat wij het graag nog een keer met jullie delen.
Wij zijn FC Groningen. Wij zijn gedegradeerd. En wij, dat zijn onze trouwe supporters, onze dappere stewards, onze betrokken sponsors, onze gedreven en bovenal trotse clubmedewerkers en vrijwilligers. Het zijn ook Groby, Arjen Robben, de stadionspeaker, zestig Boeren-Box-leden, onze clubiconen, de RVC, directie en management, de technische staf en alle vijfentwintig selectiespelers ineen.
Voor mij persoonlijk zijn ‘wij’ mijn FC-zoon Kyran en eigenzinnige FC-buurman Poll, mijn trouw supporterende FC-moeder Ine en meelevende FC-vriend en strijdmakker Peter de Vries en mijn keihard-werkende FC-collega’s. Mensen met wie ik FC Groningen al zoveel jaren ‘beleef’.
Maar wij, dat zijn vooral duizenden clubmensen van ‘Lauwerszee tot Dollard tou en van Drenthe tot aan ’t Wad’. En met deze degradatie, zinken er veel meer mensen dan alleen de spelers van onze hoofdmacht. Juist daarom doet het pijn. Maar net als winnen, groeien en het vieren van successen, verlies, treur en degradeer je ook met zijn allen. Verliezen hoort nou eenmaal bij de sport, al gun je deze schaamte en het hoongelach liever een ander…
Het is maandag 8 mei, the day after de feitelijke degradatie. Toch hebben velen al eerder dit seizoen een eigen ‘nu valt het echt niet meer te redden momentje’ gehad. Zo ben ik zelf drie weken geleden gedegradeerd. Op zaterdagavond 15 april in Valencia tijdens een etentje met vijftig ondernemers van de FC Groningen Businessclub. Op 2000 kilometer afstand zag ik mijn cluppie op mijn smartphone en SofaScore voor de zoveelste keer dit seizoen ploeteren, foeteren en vooral hopeloos dwalen én falen. Tegen RKC, in Waalwijk dit keer.
Om de paar minuten had ik mijn zoon Kyran aan de lijn of hadden we appcontact. Net als met diverse FC-vrienden die me hoofdschuddende, verbaasde en betraande emoticons stuurden. Zelf kon ik die avond geen emoticon vinden die paste bij mijn frustratie en onmacht van dat moment. Niet eerder in mijn halve FC-leven heb ik zo’n voetbalseizoen meegemaakt. En nadat Michiel Kramer vlak voor tijd zo’n typerende penalty voor RKC benutte, daalde dát en het degradatiebesef definitief in. Van verdriet verslikte ik me bijna in mijn biefstuk. De lol was er even van af.
Natuurlijk ging er al een aaneenschakeling van teleurstellingen aan de wedstrijd in Waalwijk vooraf. Op het veld, met inspiratieloze thuisnederlagen tegen AZ, Fortuna, Spakenburg(!), Cambuur, Heerenveen, Utrecht en NEC, maar ook naast het veld middels een persboycot, miscommunicaties, ongekende supportersidioterie en te veel soaps rondom spelers en staf. Maar deze wedstrijd was voor mij de druppel op een draak van een seizoen, compleet met bijbehorende gifbeker. Ik heb er in Valencia enkele pilsjes op gepakt, meer dan de volgende dag goed voor me bleek te zijn.
Als FC-fans zijn we dit jaar niet vermaakt. Vooruit, een heel klein beetje. De eerste helft van de openingswedstrijd tegen Volendam, het kwartier voor rust tegen PSV thuis en de eerste helft uit bij Excelsior. Opgeteld krap honderd minuten frivool voetbal. Dat is veel te weinig sportief vermaak voor een club als FC Groningen. De traditionele ‘Helden van ceremonie’, de trendy confettikanonnen, de diverse geweldige tifo-acties (waarvan de ‘Ongeacht de stand-tifo’ met tweeëntwintigduizend sjaaltjes nog op mijn netvlies staat) en het legendarische optreden van cultduo Rooie Rinus en Pé Daalemmer, gaven het seizoen nog wat kleur.
In Deventer viel het degradatiedoek. Ik bekeek de wedstrijd met mijn groen-witte-zoon Kyran. We zeiden niet veel en zelfs de voorsprong bracht ons niet in verroering. De teleurstelling spatte na het fluitsignaal van Kyrans gezicht, maar ik zag vooral verbazing en ongeloof. Hoe in hemelsnaam? Ik herkende het gevoel.
‘Ik ben ook FC Groningen’, zeg ik weleens tegen Kyran, als hij thuis weer eens moppert op ‘de leiding’ en zijn cluppie FC Groningen. De club waar ik hem in de buidel al mee naartoe nam. Waar hij in het Oosterparkstadion Sinterklaasfeesten vierde met de kids van Erik Nevland en Bas Roorda. Onze club, die we in De Kuip samen de beker zagen winnen. De club waaraan Kyran zelfs zijn naam te danken heeft. Ik werk voor deze club, ‘Ik ben ook FC Groningen’, net zo verantwoordelijk en dus ook terecht gedegradeerd.
We kunnen onze groen-witte wonden likken, moeten spiegels pakken en reflecteren. Even stilzitten nu we geschoren worden. Een beetje nederigheid is daarbij gepast. Zo creëer je ruimte voor dialoog en verzamel je kennis, medeleven en hernieuwde energie. Alleen zo bouw je langzaam weer krediet. Een deel van ons imago is dit seizoen verdampt, maar ik ga vandaag beginnen ons geschonden blazoen weer op te poetsen.
Bij mij is de knop weer om, heb de klap op mijn bakkes geïncasseerd, maar ik wil dit seizoen waardig afsluiten. Energiek, zichtbaar en met het oog op morgen. Op naar de eerste hernieuwde verbindingen! Ik moet daarbij denken aan Martin Koeman. Een ongeëvenaard clubicoon, waar ik en velen met mij, door zijn rust, realisme en clubliefde ongegeneerd tegen opkeek.
‘Meneer’ Koeman zou zijn trots en strijdlust ook in deze moeilijke situatie zeker weten behouden. Hij zou voorwaarts blijven denken en stoïcijns, maar nog harder werkend opnieuw gaan bouwen. Hij zou wijzen op normen en waarden en onze club te allen tijde respectvol vertegenwoordigen. Dat dna dat hebben we nodig.
Gelukkig is er genoeg om op te bouwen en vertrouwen. De komst van Dick Lukkien en Henk Veldmate. De veelbelovende eerste meters van Thijmen Blokzijl, Luciano Valente, Jorg Schreuders en Thom van Bergen. De onverminderde steun van onze supporters en businessclubleden. De niet aflatende energie van hoofdsponsor OG Clean Fuels en onze trotse kantoororganisatie. Tijd om de rijen te sluiten, de rug te rechten en te blijven verbinden.
Een dank vind ik na dit seizoen op zijn plek voor de ongelofelijke steun van onze supporters. Het lijken er met de dag meer te worden. Ook de support en het meedenken van het aangesloten bedrijfsleven en hoofdsponsor OG Clean Fuels vind ik geweldig. Bij laatstgenoemde heb ik vanochtend bewust wat duurzame brandstof getankt. Daarom geef ik nu alweer groen licht.
Het eredivisiedoek is gevallen, maar ik ben alvast weer opgestaan. Voor FC Groningen.