De teleurstelling van afgelopen zaterdag werd omgezet in boosheid. Gewoon omdat ik supporter ben. Net zoals andere supporters. Een nederlaag accepteer je, van een overwinning geniet je. Dat deel je met anderen. Tijdens de wedstrijd kreeg ik al de eerste sms’jes binnen. Het ging weer fout. Het voetbal hield niet over, maar de instelling was ook niet goed. Vooral dat laatste steekt een Groninger-supporter.
Eigenlijk zit je machteloos te kijken. Dan krijg je discussies. Logisch, het is jouw club. Je wilt altijd het beste voor je club. Ook als je weet dat je realistisch moet blijven. Maar het zit in je, in elke supporter, die de club lief heeft. De sms’jes heb ik keurig beantwoord. Gewoon als supporter, zoals je ook staat te praten in het Home na afloop. De mailtjes idem dito. Maar afgelopen zaterdag bleef ik eigenlijk voor het eerst zitten met een katterig gevoel. Ik ging voor mijzelf analyseren. Let wel: als voetballiefhebber.
De doelstelling is Europees voetbal halen. Dat kan via de beker, zorgen dat je bij de eerste vijf komt of via de play-offs. Zo is het ook verteld tijdens de persdag in aanloop naar het seizoen. Niks mis mee. Toen kwamen er opeens berichten dat de doelstelling bij de eerste vijf zou zijn. Waar dat opeens vandaan kwam, weet ik niet. Ik heb eens gegoogeld, maar het zijn berichten die steeds gekopieerd werden. Ik ben eerlijk: ik had die gedachten ook. Maar de bron is nergens te vinden. Ja, bij Voetbal International op de televisie zeiden ze er wat van, maar dat neem ik niet altijd serieus.
Dus ik dacht: John, wees eens realistisch. Een paar weken geleden heb ik al geschreven dat de realistische doelstelling de play-offs zouden zijn met deze groep, niets meer of minder. Meer zit er niet in. Kijkend naar je begroting sta je precies op die plaats waar je minimaal staan moet. Dan kijk je naar het elftal vergeleken met vorig jaar. Wij hebben een hele jonge ploeg, waar een aantal jongens in spelen, die voor het eerst op eredivisieniveau spelen. Soms op cruciale plaatsen. Dus kwetsbaar.
Daarbij een jonge trainersgarde. Ook zij hebben een verantwoordelijkheid. Voetbal is emotie en dat zal nooit veranderen. Vergeleken met vorig jaar mist de jonge trainersstaf een verlengstuk in het veld. Vorig jaar had je onder andere Stenman en Granqvist, die het in zich hadden om iemand in het veld te sturen en jonge jongens op die plaats neer te zetten, waar de wedstrijd op dat moment behoefte aan had. Dit verlengstuk is enorm belangrijk voor een trainer, als je die niet hebt, dan kun je vervallen in wat wij zaterdagavond of eerder gezien hebben. Hopend op een speciale actie van Tadic.
De uitwedstrijden zijn een probleem. En begin daarover niet te analyseren, want dat is al vele jaren een probleem, een enkele jaargang daargelaten. De trainersgarde heeft ook een verantwoordelijkheid voor de instelling van de spelers. En daar zit nu juist dat katterig gevoel. Die instelling, die wekelijks verandert, past niet bij FC Groningen. Dat past niet bij de supporters. Ik sta weer op tegen Feyenoord, omdat ik die instelling heb. Omdat ik weet dat met een goede instelling de play-offs te halen zijn en wie weet meer. Sta op!
John Schurer,
Voorzitter Supportersvereniging FC Groningen