Tijdens de algemene ledenvergadering voor de wedstrijd tegen AZ werd ik benoemd als opvolger van John Schurer en heb ik van hem het stokje overgenomen als voorzitter van de Supportersvereniging FC Groningen. Voordat ik begin te vertellen wie ik ben, wil ik eerst (en namens het gehele bestuur en alle leden) John enorm bedanken voor zijn enorme inzet de afgelopen 8 jaar. Onder voorzitterschap van John is de Supportersvereniging duidelijk op de kaart gezet en heeft een aantal grote hoogtepunten bereikt. Een niet volledige opsomming doet hem eigenlijk tekort, misschien moeten we het gewoon nuchter, zoals hij is, samenvatten in “Bedankt John!”.
Een overeenkomst met John heb ik in ieder geval, de voornaam. Mijn naam is John de Jonge. Bijna 50 jaar geleden ter wereld gekomen in Enschede (blijkbaar stond de GPS niet goed afgesteld), opgegroeid in Emmen, waarna ik op mijn 17e thuis kwam, ik verhuisde naar de stad Groningen. En na een prachtige tijd in de stad heb ik het Ommeland opgezocht en woon nu 15 jaar in het prachtige Eenrum. Zelf een bescheiden voetbalcarrière gehad bij v.v. Bargeres (Emmen) en de stadse clubs GCSV en v.v. Paddepoel. Op dit moment houden we met een vriendenploeg de eer van Mamio hoog in de 35+-competitie. Zelf voetballen is toch één van de leukste dingen om te doen.
En dan FC Groningen. Mijn eerste wedstrijd was in 1986 in het Oosterpark. Op een woensdagavond, Europa Cup tegen een klein Iers clubje, Galway United. Op de fiets van Vinkhuizen naar het stadion was al een belevenis. Al die mensen in optocht richting het Oosterpark, het geroezemoes, de lichtmasten in de verte. Ik had een kaartje aan de Parkzijde en was verkocht. Niet eens uitverkocht maar een prachtige Engels aandoende voetbalsfeer. Supporters na afloop zittend op de hekken na de 5-1 overwinning. Hier ging ik vaker heen. In de jaren 90 kocht ik mijn eerste seizoenkaart, staand aan de lange zijde voor de Tonny van Leeuwen-tribune. Later bij de overgang naar de Euroborg een 5-jarenkaart in vak K. En wat brengt de FC je een emoties, minstens net zo veel als zelf voetballen. Emoties van teleurstelling en zelfs verdriet. Ik kan met herinneren dat we met 60 mensen om de autoradio zaten (jeugdkamp van v.v. Paddepoel) bij de nacompetitiewedstrijd tegen Sparta, waarbij we niet promoveerden. Daar vielen heel wat woorden die ik hier maar niet opschrijf. Het afscheid van het Oosterpark met al het Bengaalse vuur om het veld. Of wat te denken van de late goal van Sneijder in de Euroborg, waardoor we geen Champions League voorronde haalden. Of de penaltyreeks tegen ADO na de 5-1 nederlaag en 5-1 overwinning. Maar nog veel meer emoties van blijdschap en puur geluk. De goal van Groeleken tegen Atletico, de promotie na de overwinning op Emmen, de slotfase van de wedstrijd tegen Vitesse met Luis Suarez, de Europese trips naar Florence, Braga en Liberec, vriendschappelijke tripjes naar Mechelen, Emden en Rödinghausen, het voor de eerste keer hand in hand met je zoon naar het stadion lopen en je liefde voor de club aan hem overdragen en natuurlijk het elkaar huilend van geluk aankijken in de Kuip na de 2-0 van Rusnak. Emotie is leven en voor mij is FC Groningen dan ook een groot deel van mijn leven.
Toen John Schurer afgelopen maart aangaf te gaan stoppen als voorzitter kwamen wel eens mensen naar me toe met de opmerking dat dit nu echt iets voor mij was. Ik heb daar een tijd over nagedacht en ben in mei met John in café Time Out gaan zitten om er over te praten. En dat werd een gesprek van een paar uur waarin hij, zoals hij dat kan, in alle bevlogenheid vertelde wat de functie allemaal inhield, wat hij mee had gemaakt en wat ook de nadelen zijn soms. Hij vertelde mij dat een paar dingen belangrijk waren. Bestuurlijke ervaring (die heb ik als ex-directeur van een zorginstelling, liefde voor de club (lijkt me duidelijk) en heel goed kunnen luisteren wat er onder de supporters leeft (als mediator met eigen zaak is dat een eerste voorwaarde). Daarnaast werkte zijn enthousiasme zo aanstekelijk dat ik besloot verder te willen gaan in de procedure. Er volgden gesprekken met de andere bestuursleden en de Raad van Advies en als ik al twijfels had, verdwenen die al heel snel. Voor mij persoonlijk zijn twee dingen belangrijk in het functioneren van iemand en dat zijn kwaliteit en passie. Dat zag ik bij iedereen die ik sprak. En dat zie ik ook bij iedereen die als vrijwilliger een steentje bijdraagt aan de Supportersvereniging. Daarom ben ik ook heel trots dat ik vanaf nu ook deel mag uitmaken van dit team. Ik denk dat ik de kwaliteiten heb en waar ik ze niet heb worden ze aangevuld door de mensen om me heen, maar één ding garandeer ik: wij als Supportersvereniging barsten van de passie! Ik heb er zin in!
John de Jonge,
Voorzitter Supportersvereniging FC Groningen