Voetbal is emotie. En aan de verschillende emoties kun je vaak aflezen hoe het gaat met een club. Zie je gejuich en lachende gezichten, dan zal het vast goed gaan. Zitten mensen gespannen en al nagelbijtend op het puntje van hun stoel? Dan is er spanning en spektakel. Boze supporters? Dan gaat het niet goed, maar is er wel grote verbondenheid met het team.
In de thuiswedstrijd tegen AZ kwam ik laat in het stadion, de aftrap was al genomen. Ik besloot niet op mijn eigen plek midden op de Noordtribune te gaan staan, maar staand achter vak A de wedstrijd te bekijken. Ik stond nog niet, of het was al 0-1. Een persoonlijke fout van misschien wel onze beste man tot nu toe dit seizoen, Verrips. Kan gebeuren. Het publiek bleef er ook achter staan. Na een kleine 20 minuten 0-2, weer een enorme persoonlijke fout, nu van Duarte. De stemming op Noord veranderde al, het werd boosheid. Toch probeerde de ploeg wel terug te knokken en net voor rust volgde de 1-2 van Pepi, die liet zien een spits te zijn die veel kan, als hij maar aangespeeld wordt. Noord ging er weer volledig achter staan. Zelf kreeg ik ook weer hoop. Maar na rust strafte AZ slap verdedigen goed af en won uiteindelijk dik verdiend met 1-4.
Verder over de emoties. De eerder beschreven emoties (juichen, nagelbijten en boosheid) tonen allemaal betrokkenheid aan. Maar wat zegt het massaal zwaaien met lichtjes op de telefoon? Dat men zich stierlijk verveelt of de hoop al heeft opgegeven op een resultaat of een mooie wedstrijd. Veel mensen hadden lol om dat gezwaai, ik vond het verschrikkelijk. Omdat het zoveel zei. En na de 1-3? Mensen gingen gezellig kletsen met elkaar, met de rug naar het veld. Niet boos, niet meer proberen de ploeg naar voren te schreeuwen. Men vond het wel best. Bij de 1-4 vertrokken velen voortijdig het stadion. Gelatenheid. En als ik social media lees, hebben velen dat op dit moment. En dat is dodelijk in voetbal, dat op emoties drijft.
En het valt de supporters niet te verwijten. De eerste acht wedstrijden van dit seizoen zijn gewoon niet goed. Een trainer en een TD kunnen nog zo vaak zeggen dat het met vlagen wel goed is, daar koop je niks voor. Als je één keer in een week een plak brood krijgt, ga je uiteindelijk toch dood. Stop met roepen dat we pas over drie jaar op de Grote Markt hoeven staan. Dat wekt de indruk dat de komende twee seizoenen slecht gevoetbald kan worden, want alleen over drie jaar telt? Natuurlijk moet je een stip aan de horizon hebben, maar als je nu niet oplet dat je de koers verliest, dan moet je wel heel erg bijsturen wil je die stip ooit halen. Voor ons als supporters telt tijdens een wedstrijd het nu. We hebben niets aan ‘we hebben nog een half jaar nodig’. Bedoel je daarmee dat we dan het komende half jaar niet hoeven te komen? Of dat we de helft van onze seizoenkaart terug krijgen? Een tussenjaar?
Richt je, om die stip aan de horizon in het vizier te houden, op het nu. Tot de winterstop nog zes wedstrijden, waaronder drie potjes tegen clubs uit de traditionele top-zes. We hebben nu 8 punten uit 8 wedstrijden. Verbeter je niet, dan eindig je rond de 34 punten. Net wel of net geen degradatie. De spelers snappen niet alles wat de trainer wil, hoor ik regelmatig in interviews. Ga dan terug naar de basis. Doe simpele dingen die spelers wel snappen. Zorg dat er spelplezier is. Straal weer iets uit naar het publiek. Zorg in ieder geval dat we weer minimaal boos kunnen worden. Want zelfs negatieve emoties zijn nog altijd beter dan gelatenheid en berusting.